Luigi moet naar huis! - Een fotografische roadtrip in een Fiat 500 door heel Italië tot Sicilië
Luigi moet naar huis!
Toen Martin Buschmann ons vertelde over zijn plan om een bijzondere roadtrip te maken met zijn Fiat 500 vanuit Breisgau naar de zuidpunt van Italië, en in het kader van zijn werk als reisfotograaf een video-/foto-documentaire van de reis te maken, waren we bij het team van Axel Gerstl meteen enthousiast. Het bedrijf Axel Gerstl heeft zich dan ook graag bereid verklaard om het project te ondersteunen als onderdelensponsor en Martin Buschmann te helpen om de kleine Fiat 500 veilig naar zijn bestemming te brengen: naar Catania op Sicilië, waar 'Luigi' de familie Buschmann al trouw diende in de kindertijd van Martin Buschmann.
Verlangen naar Italië
Martin Buschmann herinnert zich nog precies dat weekend uit zijn kindertijd: zijn vader pakte het hele gezin inclusief parasol, luchtbed en koelbox in de gezins-Fiat 500 "Luigi" en vervolgens ging het naar het strand. Hoe dat allemaal echter in de kleine Cinquecento kon passen, vraagt hij zich nog steeds af. Hij faalt immers regelmatig als hij die situatie van toen probeert na te bootsen met zijn Fiat 500, jaren later. Maar de komende weken zal een geoptimaliseerd ruimtebeheer zeker nodig zijn, want Martin Buschmann plant een heel bijzondere reis: een fotografische roadtrip in zijn Fiat 500, ondersteund door zijn onderdelensponsor Axel Gerstl, door heel Italië tot aan Sicilië, waar Martin Buschmann is geboren en de eerste acht jaar van zijn leven heeft doorgebracht. Het is een reis naar de oorsprong, naar het thuisland van 'Luigi', zoals de Fiat 500 van Martin Buschmann wordt genoemd (bouwjaar 1967).
Heden ten dage woont Martin Buschmann in Konstanz aan het Bodenmeer en werkt als reisfotograaf. Hij wordt vergezeld op de tour door een vriend, de natuurfotograaf Gereon Roemer. "Het wordt dus een roadmovie van twee heren, beide boven de 50, die nog een keer een avontuur willen beleven", vertelt Martin Buschmann ons over zijn plan. En dat avontuur zal waarschijnlijk "doorspekt zijn met Italiaanse verhalen en zeker ook pechgevallen" die de twee onvermijdelijk zullen meemaken met hun 'Luigi' en evenzo zullen vastleggen in film en foto, evenals de "fabelachtige landschappen en de verhalen van mens en cultuur".
Na de reis zullen de twee fotografen een Live Multivisionshow maken, dus een live verslaggeving, waarbij ze als sprekers live op het podium voor publiek hun ervaringen en indrukken presenteren, ondersteund door fotomateriaal, filmopnamen met origineel geluid en interviews.
Natuurlijk moesten er voorafgaand aan dit grootschalige project enkele technische hordes worden genomen, want 'Luigi' stond de afgelopen jaren min of meer onbewogen in de garage.
"Wie een beetje handig is, kan veel van het onderhoud aan de Cinquecento zelf doen", vertelt Martin Buschmann ons. "Maar ik had jarenlang niet meer geschroefd en het juiste gereedschap ontbrak me ook." Daarom besloot hij om met 'Luigi' de eerste langere rit van 130 km van Konstanz naar Freiburg te maken om daar "een tweedaagse stage te volgen bij de autogarage van zijn vertrouwen".
Maar al op de ochtend van vertrek was er een probleem: 'Luigi' wilde niet starten en pas de vriendelijke helpers van de ADAC kregen hem aan de praat.
Na 100 km steeg uiteindelijk rook op bij de motorkap en Martin Buschmann kon zichzelf en zijn kleine 500 nog net naar een parkeerplaats redden. Een kabelbrand aan het linkerachterlicht zorgde ervoor dat er kleine vlammen uit de opening sloegen, waar eerder het nu volledig verschroeide achterlichtglas zat.
Nadat de kleine brand was geblust, moest de ADAC opnieuw ingrijpen en 'Luigi' de laatste kilometers naar zijn bestemming vervoeren. "Zo had ik voor de rit van Konstanz naar Freiburg een volledige dag nodig", zegt Martin Buschmann en vraagt zich af: "Hoe zal dat pas zijn op de rit door heel Italië?"
Tijdens de tweeënhalve dag van zijn stage in de werkplaats keek Martin Buschmann meer toe dan dat hij zelf de handen uit de mouwen stak.
Eerst werden de startmotor en de accu vervangen, daarna nieuwe bougies, een nieuwe V-snaar, nieuwe wielremcilinders en een nieuw achterlicht samen met diverse rubberen afdichtingen werden geïnstalleerd.
Om extra opbergruimte te creëren, kreeg 'Luigi' ook een bagagedrager voor de motorkap. Nadat de reparatiewerkzaamheden waren voltooid, de elektriciteit weer werkte, de carburateur was schoongemaakt en de ontsteking was afgesteld, ging het meteen verder naar de keuring, die 'Luigi' met glans doorstond en bovendien een historisch kenteken opleverde, waarmee hij in de toekomst ook in milieuzones kan rijden.
'Luigi' was nu in principe klaar voor zijn grote optreden, alleen de uitstraling stoorde Martin Buschmann nog, want zijn 'Luigi' moest iets bijzonders worden. Aangezien de huidige witte lak in de originele kleur eigenlijk nog in orde was, koos Martin Buschmann voor een folie in de kleuren van de Tricolore: groen, wit, rood.
Als extra voordelen van de folie somt Buschmann op: "Het kan op elk moment zonder resten worden verwijderd. De duurzaamheid bij dagelijks gebruik is volgens de fabrikant met garantie 7-10 jaar. Het vereist minder inspanning dan bij een volledige lakbeurt."
Nu is 'Luigi' dus klaar voor zijn lange reis terug naar zijn Italiaanse thuisland en voor Martin Buschmann en zijn metgezel Gereon Roemer resteren alleen nog de volgende vragen: Zal Luigi heelhuids op Sicilië aankomen? Is het lidmaatschap van de ADAC voldoende om een pechgeval te doorstaan, of nemen de twee liever hun eigen gereedschapskist mee? Zal de lengte van 188 cm van Gereon Roemer een probleem worden?
Proefrit naar het Comomeer: Grote ramp of Bella Figura?
Voordat we naar Italië, het land van verlangen, reisden, stond e proefrit van Freiburg im Breisgau naar het Comomeer op het programma - immers, de bestuurder en de Fiat moesten elkaar eerst een beetje leren kennen voordat ze aan de lange tocht door heel Italië naar Catania op Sicilië zouden beginnen. Onder begeleiding van natuurfotograaf Gereon Roemer, een vriend van Martin Buschmann, ging het vanuit Freiburg naar Konstanz, Chur, de Via Mala en de Splügenpas naar Domaso, en vandaar over de San Bernardino-tunnel terug naar Duitsland.
Maar al op de route van Freiburg naar Konstanz waren er weer problemen, want 'Luigi' lijkt de route niet te waarderen, zoals Martin Buschmann vermoedt na zijn soortgelijke ervaringen tijdens de rit van Konstanz naar de werkplaats in Freiburg. Nadat hij en Gereon Roemer de kleine 500 bergopwaarts en volledig beladen hadden opgewarmd in het Hellental, begon deze plotseling te haperen en reageerde niet meer goed op het gaspedaal.
Net op tijd kwamen ze aan in Konstanz in de stromende regen, waar 'Luigi' werd verzorgd en de Axel Gerstl-onderhoudskit werd gebruikt. Helaas hielp zelfs de vervanging van bougies, de condensator en de ontstekingskabels niet - wat voor Martin Buschmann en Gereon Roemer het verlies van twee reisdagen betekende, aangezien de werkplaatsen in het weekend gesloten waren.
De twee reislustige fotografen hadden dus geen andere keuze dan de aangebroken zaterdag en de daaropvolgende zondag in Konstanz door te brengen, om 'Luigi' vervolgens maandagochtend vroeg ter reparatie te brengen: de boosdoener was blijkbaar een vervuilde carburateur.
Nadat 'Luigi' weer op de weg was, gingen ze meteen verder naar het volgende tussenstation: de Via Mala.
Martin Buschmann en Gereon Roemer keken speciaal uit naar dit deel van de route, omdat ze hier tal van boeiende fotomotieven verwachtten en daarom vooral over binnenwegen reden. Maar 'Luigi' werkte nogmaals niet mee. In de buurt van Chur klonk plotseling een gerammel en gekletter uit de motorruimte: Een uitlaatklem was gebroken - precies aan het einde van de openingstijden om half 7 's avonds!
Toch hadden Martin Buschmann en Gereon Roemer geluk en vonden ze een werkplaats waar het licht nog brandde en de eigenaar graag de kans greep om aan het papierwerk in zijn kantoor te ontsnappen en in plaats daarvan de handen uit de mouwen te steken.
Toen de klem uiteindelijk was gelast, reden ze met 'Luigi' naar een camping aan de Via Mala, waar ze laat in de avond aankwamen.
De volgende dag stond de volgende grote uitdaging op het programma: De Splügenpas met zijn 2.055 meter hoogte. Als 'Luigi' deze uitdaging aankon, zou hij het ook halen tot aan Sicilië, daar waren Martin Buschmann en Gereon Roemer zeker van. Om de kleine Fiat 500 af te koelen tijdens de zware klim, verwijderden ze de koffer van de bagagedrager en monteerden ze een motorkapsteun.
Martin Buschmann is enthousiast over het resultaat: "Wat zal ik zeggen? Luigi heeft de pas niet één keer, maar zelfs drie keer gehaald. We moesten drie keer rijden voor onze foto's en filmopnames. Hij heeft het met glans doorstaan!"
Martin Buschmann en Gereon Roemer waren nu eigenlijk vrij zeker dat hun niets meer kon overkomen, hoewel Martin Buschmann anderzijds ook een beetje bezorgd was voor de afdaling naar het Comomeer. Luigi was immers volledig geladen, de helling was 30% en remmen was onder deze omstandigheden geen gemakkelijke taak. Daar bovenop waren er verschillende tunnels waar, volgens Martin Buschmann, "zelfs een Fiat Cinquecento best geen tegenliggers zou tegenkomen omdat ze zo smal zijn".
Direct nadat ze de grens met Italië waren overgestoken, zag Martin Buschmann de eerste palmbomen aan de kant van de weg, het weer verbeterde en de temperaturen stegen. Ook leek 'Luigi' te hebben opgemerkt dat hij weer thuis was, want "hij ademde heel anders door zijn luchtfilter", zoals Martin Buschmann het beschreef, en bereikte ondanks de gewichtsbelasting een snelheid van 100 km/u.
In Domaso aan het Comomeer genoten Martin Buschmann en Gereon Roemer niet alleen van het prachtige decor, maar ook van bewonderende blikken van de lokale bevolking. 'Luigi' werd een fotomodel en was bekend in het hele dorp tot de dag van vertrek.
Bovendien maakte Martin Buschmann van de gelegenheid gebruik om zijn vriend Gereon Roemer op zijn "oude dag" nog een snelcursus windsurfen te geven.
Toen ze terug naar Duitsland gingen - deze keer door de San Bernardino-tunnel -, begon 'Luigi' snel weer te mopperen: hij begon eerst te haperen en verloor vervolgens nogmaals zijn uitlaatklem - en opnieuw was het zaterdag en waren er geen werkplaatsen meer open.
De geïmproviseerde noodoplossing met een draadconstructie hield niet langer dan 30 kilometer stand, totdat uiteindelijk de tweede klem brak door de sterke trillingen. Zonder uitlaatklemmen en na het verlies van de uitlaatspruitstukbout was een verdere reis praktisch niet meer mogelijk en 'Luigi' was afhankelijk van de hulp van de 'Gele Engelen' van de ADAC, die de kleine 500 dankzij het ADAC-Plus-lidmaatschap van de eigenaar althans tijdelijk weer op de been brachten.
Na de San Bernardino-tunnel herhaalde het proces zich echter een tweede keer en opnieuw moest de ADAC ingrijpen om 'Luigi' terug te brengen naar Konstanz. "Ik zal de blik van de douanebeambte niet vergeten toen we met Luigi de grens naar Duitsland overstaken, die tegen die tijd meer als een tank klonk," zei Martin Buschmann.
In Konstanz bleek dat de vorige eigenaar van 'Luigi' verkeerde uitlaathangers had gemonteerd. "Deze pasten eigenlijk niet bij de uitlaat, maar werden op de een of andere manier passend gemaakt", meldde Martin Buschmann en prees: "Dankzij het goede advies bij Axel Gerstl zijn nu de juiste klemmen gemonteerd en hopen we dat we hiermee nu naar Sicilië kunnen rijden".
Na in totaal 1.010 kilometer te hebben afgelegd met zijn Fiat 500, vat hij samen: "Ik had graag iets minder opwinding gehad tijdens onze eerste etappe, maar in ieder geval maakt Luigi op de foto's echt een 'Bella Figura', wat natuurlijk heel belangrijk is in Italië".
Deel 1 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Van Milaan en de Cinque Terre naar Toscane
Zonsondergang boven de zee
Ondanks enkele technische problemen was er echter ook goede reden om te hopen op een probleemloze reis, want 'Luigi' had "Bella Figura" gemaakt, tenminste aan de andere kant van de grens met zijn Italiaanse thuisland. "Het klimaat en de Italiaanse lucht die hij inademde door zijn luchtfilter deden hem echt goed", zei Martin Buschmann en benadrukte terecht: "Wie, met twee personen en nog eens 100 kg aan foto-uitrusting, drie keer de Splügenpas oversteekt tot 2.055 m, zal het ook door heel Italië naar Sicilië halen."
Om 'Luigi' extra verlichting te geven en de "onregelmatige" motorloop te corrigeren, kreeg hij vlak voor het begin van de reis een elektronische ontsteking. Uiteindelijk, in oktober 2020, gingen Martin Buschmann en Gereon Roemer op pad in hun kleine Cinquecento vanaf het Comomeer voor het eerste langere traject via Milaan en de Ligurische Cinque Terre tot in Toscane. Ze keken vooral uit naar Milaan. "De Dom van Milaan, het operagebouw - La Scala, en natuurlijk mode, daar staat Milaan om bekend. Dat wilden we allemaal met LUIGI ervaren", zei Martin Buschmann.
Toen Milaan was bereikt, had Luigi 50.018 km op zijn teller staan en had hij dus al meer dan 1.500 km afgelegd sinds het begin van de tour.
"Na het inchecken in het hotel - centraal gelegen en betaalbaar - gingen we meteen naar het centrum van de Dom van Milaan", vertelde Martin Buschmann ons. "Daar op het plein een Aperol Spritz drinken is het eerste wat je moet doen na aankomst in Milaan." Bij het doorzoeken van verschillende ansichtkaartenrekken had Martin Buschmann eerder een ansichtkaart met het motief van drie Fiat 500's ontdekt die op het Domplein geparkeerd stonden - en dat bracht hem op een idee: het moest toch mogelijk zijn om 'Luigi' ook rechtstreeks op het plein te zetten om hem daar te fotograferen. "Maar hoe uitvoeren?", vroeg hij zich af. "Het plein is afgesloten en wordt bewaakt door het leger." Ook het bezoek aan een voorstelling van La Scala in Milaan was door de coronabeperkingen niet mogelijk en de eerste avond in Milaan was dus "tamelijk ontmoedigend", zoals Martin Buschmann het beschreef.
Terug in het hotel werd eerst een parkeerplaats voor 'Luigi' georganiseerd. De overnachting van 'Luigi' was bijna net zo duur als de hotelkamers van zijn twee chauffeurs. "Maar we hadden geluk", zei Martin Buschmann. "Vanwege het feit dat we hotelgasten waren, kregen we een speciale prijs van 25 euro per nacht." Hij verbaasde zich echter toen hij hoorde dat hij zijn auto niet zelf mocht parkeren. "Je geeft de auto en sleutel af bij de portier en dan kun je zien hoe je voertuig in de diepten, of waar het dan ook naartoe wordt gereden, verdwijnt."
Afgezonderd van zijn trouwe Cinquecento beleefde Martin Buschmann een onrustige nacht met weinig slaap, want hij "droomde dat gemene Ferrari's en andere luxe auto's zich vrolijk maakten over Luigi. Als straf omdat we hem daar hadden geparkeerd, zou hij ons de volgende dag zeker straffen met motorstoring." Maar toen hij en Gereon Roemer 'Luigi' de volgende ochtend na een eerste cappuccino en cornetto wilden ophalen, wenkte de portier hen al van ver. Slechts enkele seconden later hoorden ze "uit de diepten van de garage" het "hun goed bekende, diepe geluid" van de sportuitlaat, en Martin Buschmann merkte opgelucht op: "Luigi had de nacht goed doorstaan!"
Met de woorden "Che bella macchina!" gaf de portier de sleutels van 'Luigi', waarna het voor Martin Buschmann en Gereon Roemer "onderdompelen in het Italiaanse verkeer, de claxon flink laten loeien en kijken of we nog andere Fiat 500's tegenkomen." Martin Buschmann vat zijn indrukken als volgt samen: "Verrassend genoeg is het verkeer in Milaan helemaal niet zo wild. In het zuiden van Italië en in Rome is het anders. Ik weet waar ik het over heb, want ik heb destijds op mijn 18e mijn rijbewijs op Sicilië gehaald." Bij een rood stoplicht kwam het tot een eerste ontmoeting met een Ferrari, wiens bestuurder 'Luigi' meteen in zijn hart sloot. Toen Gereon Roemer uit de passagiersdeur sprong om de scène op de foto te zetten, sprong het stoplicht op groen en begon een toeterconcert van de wachtende auto's erachter. Natuurlijk wilde Martin Buschmann volgens de Italiaanse traditie terug toeteren, maar er kwam geen geluid uit 'Luigi'. "Een ramp die gelijk staat aan een motorstoring", zei Martin Buschmann. "In Italië rijden zonder claxon!"
Toen Martin Buschmann en Gereon Roemer 'Luigi' op een straat bij een bar parkeerden, ontstond er snel een samenkomst van meerdere oudere heren, die 'Luigi' ontdekten en uiteindelijk een van hen uit een oprit trokken. Deze heette toevallig ook 'Luigi', liet zich fotograferen met de kleine Fiat 500 en nodigde Martin Buschmann en Gereon Roemer als dank uit voor een kopje koffie.
Later kwamen Martin Buschmann en Gereon Roemer nog eens op het idee om een foto van 'Luigi' op het Domplein te maken. Meteen bedachten ze een gedurfd plan: "Het idee was om 's ochtends vroeg voor zonsopgang daarheen te gaan, Luigi op het plein te zetten en snel weer weg te gaan. Hopend dat het Italiaanse leger op dat moment nog slaapt." De overwegingen werden al snel concreter: "Door de afzetting zouden we veilig met het kleine autootje naar binnen kunnen. En bij Luigi kan toch niemand boos worden."
De volgende ochtend begonnen ze het plan uit te voeren. 'Luigi' werd voor zonsopgang uit zijn onderkomen gehaald en de portier werd beloond voor zijn vroege opstaan met een extra fooi.
Maar bij het Domplein wachtten de twee fotografen goed en slecht nieuws. "Het goede: De afzettingen waren volledig opzij geschoven, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Maar - helaas - het Italiaanse leger slaapt blijkbaar niet. Het plein wordt 24 uur per dag bewaakt." Maar omdat Martin Buschmann en Gereon Roemer slechts een tijdsbestek van misschien tien minuten hadden, wilden ze 'Luigi' immers met het licht van de zonsopgang voor de Dom in beeld brengen, reden ze hem alvast in zicht en nam Martin Buschmann de onderhandelingen met de soldaten op zich. "Luigi is nu eenmaal een hartendief", vatte Martin Buschmann de gesprekken samen, "zelfs het hart van zwaar bewapende Italiaanse elite-eenheden laat hij sneller kloppen." Nadat elk van de soldaten zich eerst alleen met 'Luigi' had laten fotograferen, vervolgens met Martin Buschmann, Gereon Roemer en 'Luigi', en ten slotte in verschillende combinaties met 'Luigi', konden Martin Buschmann en Gereon Roemer eindelijk hun langverwachte foto maken. Uiteindelijk waren beiden "helemaal gelukkig" met hun persoonlijke "Top Shot" en Martin Buschmann concludeerde tevreden: "Italianen zijn gewoon GEWELDIG."
Met corona in het achterhoofd en de vrees dat zelfs Ligurië binnenkort als risicogebied zou worden aangemerkt, was haast geboden en de vertrek uit Milaan richting de Cinque Terre stond op de agenda. "Laten we eens kijken wat we kunnen fotograferen en filmen in de paar dagen die ons resten tot de lockdown in Ligurië", zei Martin Buschmann.
Deel 2 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Van Milaan en de Cinque Terre naar Toscane
Manarola en Riomaggiore
De reis in de kleine Fiat 500 duurde bijna tweeëneenhalf uur vanuit de Lombardische hoofdstad naar de Cinque Terre, de kuststrook van twaalf kilometer lengte met vijf kleine dorpen aan de westkust van Italië, sinds 1997 UNESCO-werelderfgoed en een van de meest populaire toeristische bestemmingen in het rijke Italië vol met populaire toeristische bestemmingen.
Monterosso al mare
Monterosso, Vernazza, Corniglia, Manarola en Riomaggiore zijn de namen van de vijf dorpen die zich aan de kustlijn op bijna gelijke afstanden als parels aan elkaar rijgen en de Cinque Terre hun naam geven.
Vernazza
Toen Martin Buschmann zich de fantastische aanblik herinnerde, raakte hij al snel enthousiast: "Heuvelachtige landschappen die diep in de vallei naar de zee leiden. Uniek in hun ligging, hoog boven de zee tot aan de waterkant. Cinque Terre is een ruig landschap. Getekend door eeuwenoude wijn- en olijventeelt en visserij, en natuurlijk het hedendaagse toerisme. Schilderachtige dorpen, steil tegen de helling, bepalen het landschapsbeeld van Cinque Terre. Wie hier op zoek is naar het pittoreske zandstrand, is hier aan het verkeerde adres".
Corniglia
Maar dat was ook de grootste zorg van Martin Buschmann met het oog op 'Luigi'. Want omhoog en omlaag rijden met hellingen tot 25% was voor de motor van de Fiat 500, ondanks zijn "Bella Figura" bij het oversteken van de Splügenpas, een behoorlijke uitdaging. Vooral als er beneden alleen koud water dreigde. "Dit zijn ritten die Luigi en ik helemaal niet leuk vinden", zei Martin Buschmann. Maar hij verloor de moed niet en zwoer zichzelf en 'Luigi' in voor de nieuwe uitdaging: "Daar moeten we beide - beide ouder dan 50 jaar - nu doorheen. Samen gaan we het redden!"
De lokale bevolking toonde echter weinig begrip toen 'Luigi' en zijn bestuurders met 20 km/u in de tweede versnelling langzaam door de straten van Cinque Terre vochten. Er werd getoeterd en er werden "duidelijke signalen gegeven dat ze maar eens een nieuwe auto moesten kopen", zoals Martin Buschmann vertelde. "Met onze Duitse kentekenplaat was er nog minder begrip." Voor Martin Buschmann waren de gedachten van de mensen bijna tastbaar: "Kijk naar die gekke Duitsers, die deze straten berijden met een Cinquecento... Tedesci gekken... non si fa... zo doe je dat niet!" Maar hij liet zich niet imponeren door ontevreden blikken, ze motiveerden hem eerder nog meer: "Ja, we doen het nu! Waarom? Omdat Luigi het kan. Luigi is taai, en ik weet dat hij het kan!"
En inderdaad slaagde 'Luigi' met succes voor zijn proef - zelfs meerdere keren! Uiteindelijk moesten Martin Buschmann en Gereon Roemer film- en foto-opnames maken. Ze werden echter niet gestoord door hordes toeristen. In plaats daarvan waren de vijf dorpen van Cinque Terre verlaten, wat Martin Buschmann zeer bedachtzaam maakte: "We hebben Cinque Terre ervaren in een zeer eigenaardige tijd. Het was herfst, er is corona - en het is niet leuk! Tijdens de testrit naar het Comomeer hebben Gereon Roemer en ik al ervaren hoe serieus de Italianen de pandemie nemen: 'Er is bijna geen familie die geen sterfgeval heeft te betreuren als gevolg van Covid-19. Dat zou iemand aan het denken moeten zetten. Zo hebben we ook Cinque Terre ervaren. Het was leeg. Geen toeristen, alleen de lokale bevolking was er. Ze probeerden zich opnieuw uit te rusten voor een komend seizoen, dat misschien volgend jaar komt of misschien ook niet. Op de een of andere manier een zeer neerslachtige sfeer".
Zoals Martin Buschmann en Gereon Roemer hadden verwacht, werd Cinque Terre vanwege de escalerende coronasituatie in Ligurië tot risicogebied verklaard. "Overhaast, en een dag eerder dan gepland, hebben we Ligurië verlaten, richting Toscane", vertelde Martin Buschmann ons. Gelukkig slaagden de twee fotografen er nog in om enkele goede dronevluchten te maken, die bij een afscheid met koffie en 'Luigi' als tafelvervanger uitbundig werden gevierd (Scan deze QR-code om een dronevlucht over Cinque Terre te zien).
Deel 3 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Via Milaan en Cinque Terre naar Toscane
In oktober 2020 bereikten Martin Buschmann en Gereon Roemer kort na hun verblijf in Cinque Terre Toscane. "Vanwege corona voelde alles op onze reis tot nu toe meer als een vlucht, maar hier in Toscane waren we eindelijk aangekomen", vertelde Martin Buschmann ons. "Aangekomen in een van de mooiste landschappen die Italië te bieden heeft".
De twee fotografen vestigden zich na een eerste rit met 'Luigi' door de bekende cipressenbossen van Toscane in de 'Agriturismo Le Stringaie', die zo goed gelegen was dat ze al hun reisbestemmingen vanaf daar goed konden bereiken. Martin Buschmann en Gereon Roemer proostten direct bij aankomst met een Brunello di Montalcino, een wijn uit de regio.
'Luigi' wachtte ondertussen fris getankt voor de deur op de volgende dag. "Hij heeft ons zonder pech naar Toscane gebracht", prees Martin Buschmann.
De volgende ochtend vertrokken ze meteen bij zonsopgang, want het werk wachtte en Martin Buschmann en Gereon Roemer wilden het landschap in de ochtendmist fotograferen. Een indruk die de "fotografische zintuigen van Martin Buschmann volledig overprikkelde", zoals hij het beschreef.
Voorafgaand aan de reis hadden hij en Gereon Roemer veel onderzoek gedaan naar Val d'Orcia, dat "de absolute, fotografische hoogtepunten van Toscane" zou bieden. "Val d'Orcia staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO", vertelde Martin Buschmann ons. "Steden als Montalcino, Montepulciano en Pienza zijn wereldwijd bekend. Toscane staat niet alleen bekend om zijn cipressen; olijven, wijnbouw en de beroemde Pecorino-kaas horen ook bij dit gebied." (Scan deze QR-code om een dronevlucht over Toscane te zien).
Maar 'Luigi' maakte het allemaal die ochtend "tamelijk weinig uit". "De vochtigheid van de ochtendmist was op de een of andere manier in zijn motor doorgedrongen", vermoedde Martin Buschmann. Want nadat de foto's waren genomen en ze klaar waren voor het volgende doel, wilde hij niet meer starten, wat Martin Buschmann bijna tot wanhoop dreef: "Op dat moment verlangde ik naar een bar, met een uitstekende espresso en een nog warme versgebakken brioche." Maar gelukkig had hij een startspray bij zich: "Even een beetje in het luchtfilter gespoten en de auto moet gewoon starten. Het is een beetje zoals de defibrillator die we bij mensen kennen. Als er met de spray niets gebeurt, gebeurt er helemaal niets meer!"
Terwijl Gereon Roemer met de startspray spoot, bediende Martin Buschmann de startmotor en 'Luigi' kwam snel weer op gang en haalde het zonder verdere problemen naar Pienza, waar de eerste Toscaanse espresso wachtte op de dorstige fotografen en 'Luigi' direct in een smal steegje naast de bar werd geparkeerd.
Net als in Milaan duurde het hier ook niet lang voordat de kleine Cinquecento werd ontdekt door een naamgenoot die vroeg om een gezamenlijke foto - een verzoek dat Martin Buschmann natuurlijk niet kon weigeren.
Zorgen baarden hem daarentegen de geografische omstandigheden: "Iedereen die zelf een Fiat 500 met de normale motorisering rijdt, weet dat er van die lichte hellingen zijn die onze kleine Cinquecento's helemaal niet leuk vinden. Irritant is dan dat constante geschakel tussen de 2e en de 3e versnelling. Zeker als de auto behoorlijk beladen is. En in Toscane zijn er een aantal van die hellingen. Ook de toestand van de wegen met de kuilen bezorgt Luigi met zijn schokdempers en draagarmen problemen. Vooral als je in het donker met ons zwakke schemerlicht door meerdere van die kuilen rijdt. Er zullen waarschijnlijk wat nieuwe onderdelen nodig zijn na onze terugkeer in Duitsland, snel besteld bij mijn vertrouwde dealer."
Inderdaad werd 'Luigi' later slachtoffer van een ongeluk, omdat Martin Buschmann "een moment van onoplettendheid" had en op zijn voorganger botste - gelukkig zonder grote gevolgen voor diens voertuig en de betrokken personen. "De schade aan de voorganger kon ik sussen met 30 euro", zei Martin Buschmann. 'Luigi' daarentegen had minder geluk: "De hele voorkant, knipperlichten, bumper - en het ergste - het spatbord, waren volledig ingedeukt. Aan verder rijden viel nauwelijks te denken. Bij elke kuil zou het spatbord nu tegen de band schuren. Grootse ramp!!!"
Maar een noodoproep naar Dario en zijn team van Vintage Tours, dat zijn Fiat 500 verhuurt voor de fotoworkshops van Martin Buschmann, bracht uitkomst en 'Luigi' werd snel weer in orde gemaakt, wat zijn bestuurder en eigenaar opluchtte: "Een dag later konden we weer verder. Dank aan Vintage Tours! Goed werk - Bel lavoro! Grazie."
Ter afsluiting van het traject door Toscane vat Martin Buschmann samen:
"Je moet zeggen, Italië is geen goedkoop land. De prijzen in de garages zijn bijna zoals in Duitsland. We zouden deze reis niet kunnen maken zonder onze twee belangrijkste sponsors, Segafredo Deutschland (de beste koffie) en Axel Gerstl (de Fiat-onderdelendealer over de grenzen van Duitsland heen)! Een dikke dank je wel op dit moment aan onze sponsors!"
Toch heeft de herfst in Toscane de twee fotografen en hun kleine Fiat 500 nog "enkele prachtige dagen met geweldige sferen" opgeleverd: "De temperaturen waren aangenaam en dat heeft Luigi waarschijnlijk ook zo ervaren, er waren geen verdere pechgevallen."
Na Toscane gaat het in het 4e deel van de reis naar Rome, hoewel er volgens Martin Buschmann een wijziging van plan zal zijn: "We beseften dat we niet elke etappe met Luigi vanuit Duitsland kunnen beginnen. Vanaf nu zullen we Luigi altijd op een aanhanger laden en tot de laatste etappe rijden, Luigi daar lossen, onze geplande route met hem rijden, en hem dan weer met de aanhanger terug naar Duitsland brengen. Tot de volgende etappe."
Deel 4 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Rome, de eeuwige stad
"Door de coronapandemie voelde alles op onze reis tot nu toe meer als een vlucht, maar hier in Toscane waren we eindelijk aangekomen", vertelde Martin Buschmann ons destijds na het derde traject. "Aangekomen in een van de mooiste landschappen die Italië te bieden heeft." Daarna duurde het vanwege de onzekere situatie weer enkele maanden voordat het vierde deel van de reis kon worden aangepakt en 'Luigi' zich mocht bewijzen in het Romeinse verkeer. "Vooraf moet gezegd worden: autorijden in Rome is niet ontspannend, het is een strijd!", vatte Martin Buschmann zijn indrukken samen. In tegenstelling tot Milaan kon de kleine Fiat 500 in Rome niet profiteren van geen enkele 'schattigheidsbonus' en leed vooral 's ochtends onder de hectiek van de locals. Gelukkig had Martin Buschmann zijn rijbewijs in Italië gehaald en kende hij de "bijzondere regels van het autorijden in Italië", zoals hij ons vertelde: "Altijd voldoende ruimte rechts laten voor de scooters. Links de SUV's, die inmiddels altijd voorrang willen hebben. Daar moet de kleine Luigi met zijn twee inzittenden gewoon toegeven."
'Luigi' had meer geluk met parkeren, want geen parkeerplaats was te klein voor hem. Dat bezorgde Martin Buschmann en Gereon Roemer de luxe om zelfs 's avonds in de 'hippe buurt' direct naast het restaurant een plek voor hem te vinden. Maar over het algemeen bleken de Romeinse straten, vooral in het stadscentrum, een uitdaging voor de Cinquecento, en Martin Buschmann was blij dat hij op tijd nieuwe schokdempers had besteld en geïnstalleerd voor de reis. "De kasseien en kuilen maken het rijden niet aangenaam", zei hij. "Vooral wanneer je bij de meer dan 50 jaar oude stoelen elke veer voelt."
Meer comfort bood Martin Buschmann en Gereon Roemer hun accommodatie, want het hotel lag centraal nabij de oude stad en 'Luigi' had een veilig onderkomen in de bijbehorende parkeergarage. "Het is altijd spannend als je 's avonds je auto met de sleutel afgeeft en het ziet verdwijnen in de diepten van de garage", vertelde Martin Buschmann. "We hebben de parkeerwachter elke ochtend wakker gemaakt. We moesten vroeg opstaan, want we waren in Rome om te fotograferen." En alleen de vroege ochtenduren bleven uiteindelijk over om ongestoord door toeristen en Instagrammers de kleine Fiat 500 voor de bezienswaardigheden van Rome in beeld te brengen.
Toen de foto's eenmaal klaar waren en de eerste stadsreizigers de pleinen vulden, bleek 'Luigi' opnieuw een 'blikvanger' te zijn: "Veel mensen hebben ons met Luigi gefotografeerd", zei Martin Buschmann met een glimlach. "Het aantal volgers op ons Instagram-kanaal steeg enorm!"
Daarentegen had het team Buschmann/Roemer moeite met de dagelijkse files tijdens het spitsuur, die volgens Martin Buschmann door de Romeinen maar al te graag werden geaccepteerd, omdat andere vervoersmiddelen voor hen geen optie waren: "Eerste versnelling, tweede versnelling en weer remmen, en het volgende rode stoplicht. Zo gaat het maar door. De derde versnelling is het hoogst haalbare!" 'Luigi' hield echter helemaal niet van het constante koppelen en schakelen, en Martin Buschmann merkte hoe de versnellingen ondanks tussenkoppelen en tussengas steeds moeilijker in te leggen waren: "We hadden een sluimerend probleem dat zich snel tot een permanent probleem zou ontwikkelen." Gelukkig vonden Martin Buschmann en Gereon Roemer een werkplaats die, zoals gebruikelijk in Italië, auto's direct op straat repareert. De chef-monteur en zijn drie assistenten namen 'Luigi' direct onder handen, krikten hem aan één kant omhoog en stelden de koppeling af via de stelschroef. "Ik was bang toen Luigi zo scheef op straat stond", zei Martin Buschmann. "Ik was bang dat hij elk moment kon omvallen." Maar nadat 'Luigi' weer klaar was voor de verdere reis, maakte de bezorgdheid plaats voor opluchting: "Zo gaat het nu eenmaal in Italië, je wordt snel en onbureaucratisch geholpen. Op de vraag hoeveel ik moest geven, werd weggewuifd. Er werd echter opgemerkt dat het waarschijnlijk om een kapotte druklager ging".
Een laatste tussenstop voor het einde van de vierde etappe bracht Martin Buschmann en Gereon Roemer naar het bedrijf Affari Sbullonati, waar David en Fabio in hun werkplaats Fiat 500 restaureren. Het was een waardevolle tussenstop die verlichting bracht voor Martin Buschmann, geplaagd door de veren van zijn stoelen. David en Fabio bouwden 'Luigi' meteen opnieuw gestoffeerde stoelen uit hun oude voorraad in toen ze van het probleem hoorden. De terugreis van Rome naar Toscane voelde Martin Buschmann in zijn bestuurdersstoel als een bank.
De winter van 2021/2022 brengen 'Luigi', Martin Buschmann en Gereon Roemer weer door in Duitsland, waar 'Luigi' het grootste deel van de tijd zal rusten. Alleen Martin Buschmann moet hem kort uit zijn winterslaap halen, want de APK-keuring staat voor de deur. Toch maakt Martin Buschmann zich ondanks de enorme belasting tijdens de etappe Toscane-Rome-Toscane niet al te veel zorgen om zijn Fiat 500: "Ahmed Barbiche - de monteur van mijn vertrouwen - kent inmiddels elke schroef van Luigi en kijkt ernaar uit om 'het kleine autootje' binnenkort weer in zijn werkplaats te hebben." Met een frisse APK-keuring gaat het trio 'Luigi', Martin Buschmann en Gereon Roemer dan verder met de volgende etappe Rome-Napels-Rome. "We kijken ernaar uit en zouden het liefst morgen al weer verder rijden!", aldus Martin Buschmann. "In het land van de Dolce Vita en Bella Figura!"
Deel 5 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Pisa
Viareggio
Na de uitdagingen van het stadsverkeer in Rome zou de volgende stop eigenlijk Napels zijn, maar Martin Buschmann en Gereon Roemer besloten ter plekke een heel persoonlijke 'uitdaging' in te halen die tijdens de coronatijd onmogelijk was: 'Luigi' voor de wereldberoemde scheve toren van Pisa plaatsen, misschien wel het belangrijkste motief van de hele reis volgens Martin Buschmann. "Onze reistijd was met Pasen", vertelde Martin Buschmann ons. "Zoals je je kunt voorstellen, was het rond Pisa in deze tijd van het jaar erg druk." Maar een paar kilometer van Pisa vandaan vonden hij, Gereon Roemer en 'Luigi' gelukkig een parkeerplaats bij Viareggio op een van de vele campings vlakbij de zee.
Tijdens een uitstapje kreeg 'Luigi' de haven te zien en het fotografenduo Buschmann/Roemer kon proosten op het eerste mooie geschoten motief van de kleine Fiat 500 met een koud biertje van het merk Corona. "Hopelijk gooit Corona deze keer geen roet in het eten", merkte Martin Buschmann op.
Maar (het) Corona bleek niet het grootste probleem te zijn; in plaats daarvan bleek een zogenaamde ZTL - ZONA TRAFFICO LIMITATO (= Beperkt Verkeersgebied) een obstakel op weg naar de perfecte foto te zijn en bracht Martin Buschmann bijna tot wanhoop: "Zona Traffico Limitato, wat zoveel betekent als: TOEGANG VERBODEN! En echt verboden. Alles beveiligd met camera's en blokkeringsblokken."
Technisch gezien was de toegang voor de kleine Fiat 500 mogelijk, omdat hij met zijn slanke afmetingen gemakkelijk langs de palen kon. Maar Martin Buschmann was er zeker van dat de boete duur zou zijn. "We hebben een hele dag besteed aan het controleren van alle toegangen tot de scheve toren om een route zonder boetes te vinden", beschreef hij ons. "Geen kans, de ZTL is de natuurlijke vijand geworden. De boete is ons waarschijnlijk verzekerd." Of zou er net als zo vaak tijdens de vorige etappes een 'Luigi'-schattigheidsbonus zijn?
Martin Buschmann wilde zijn geluk niet te veel op de proef stellen en bereidde zich daarom voor op het worstcasescenario: "We zullen waarschijnlijk de zure appel van de boete moeten bijten. Bij navraag werd er gefluisterd tussen de 60 en 240 euro; oké, dat is ons de foto waard!" Dus het strijdplan was duidelijk:
- De ZTL inrijden - Boete maakt niet uit.
- Doorgaan met de palen - 400 meter tot de toren.
- Luigi parkeren - en snel weer weg.
De hele operatie moest 's ochtends om 6 uur bij zonsopgang plaatsvinden, als er nog niemand zou zijn. Maar ter plaatse, hoewel er geen gevreesde hordes toeristen waren, ontmoetten de twee fotografen en hun kleine 500 het leger, net als op het Domplein in Milaan. "Om de situatie wat te verzachten, besloten we Luigi vanaf de palen naar de toren te duwen. Zonder draaiende motor", vertelde Martin Buschmann. Hij hoopte dat het leger misschien genade zou tonen. Maar het duurde geen minuut en een soldaat stond voor het team 'Luigi', Buschmann en Roemer en eiste streng dat ze de plaats zouden verlaten. "Ik smeekte en smeekte, en de aardige man had medelijden met ons. Als we Luigi vijf meter naar links zouden verplaatsen, zou dat prima zijn", beschreef Martin Buschmann. "Over twee minuten zou de wisseling van de wacht komen en die zouden met de tank hier doorheen moeten. Zo gezegd, zo gedaan. Luigi vijf meter naar links - je kunt je niet voorstellen hoe blij we waren! Zo kregen we toestemming om onze foto te maken!"
Met de foto van 'Luigi' voor de scheve toren hadden Martin Buschmann en Gereon Roemer, zoals Martin Buschmann het noemde, hun "Topfoto van het leven".
"Dankzij een goede voorbereiding voor Luigi - nieuwe koppeling, nieuwe schokdempers, nieuwe elektronische ontsteking - mocht Luigi zonder problemen weer Italiaanse lucht inademen door zijn luchtfilter, en heeft ons ongeveer 50 keer van Viareggio naar Pisa gereden", vat Martin Buschmann samen. "Dank aan de dealer van onze keuze!" Het volgende doel van de tour wordt nu eindelijk Napels: "We zijn enthousiast en zouden het liefst morgen verder gaan - in het land van de Dolce Vita en de Bella Figura! Luigi zou alweer klaar zijn, Gereon en ik hebben nog een beetje tijd nodig."
Deel 6 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Napels en de Amalfikust
Martin Buschmann, als geboren Siciliaan, voelde zich steeds meer thuis naarmate hij het zuiden naderde. "Hier begint Italië pas echt voor mij!", zei hij. "Het gevoel van het warme zonlicht op de huid, genieten van de mediterrane keuken op elke hoek! Napels is voor mij de geografische overgang naar het echte Italië."
Maar zoals het gaat wanneer je met een oldtimer reist, speelde de techniek het fotograafduo Buschmann / Roemer opnieuw parten: "Ik had het al vermoed, het rechter voorwiel baarde me al dagen zorgen!", vertelde Martin Buschmann. "Op de een of andere manier stond het scheef. Telkens wanneer mijn partner Gereon er ook in zat. Als we 'Luigi' een uur alleen lieten staan, stond het weer recht. Gingen we zitten en reden we een paar kilometer, stond het wiel weer scheef." Gereon Roemer deelde aanvankelijk de zorgen van zijn reisgenoot niet of wilde dat niet doen, maar eerder werd hij gedreven door de ambitie gezien de vele geschikte fotomomenten langs de Amalfikust. Hij besefte niet welke echte stress de hellingen van 20-30% met 18 pk en de constante wisseling tussen de eerste, tweede en derde versnelling betekenden voor Martin Buschmann en zijn 'Luigi'. "We gaan de heuvels op met maximaal 30 km/u, altijd in de hoop een uitkijkpunt te vinden dat de moeite waard is voor een foto", beschreef Martin Buschmann. "De hoop sterft het laatst, maar Luigi geeft het ook op dit moment op."
Op een gegeven moment was het voor Martin Buschmann genoeg en weigerde naar de volgende fotoplek te gaan. Hij wist: "Ik moet nu voor Luigi zorgen, anders is het voorbij met het voorwiel!"
Als door een wonder verscheen plotseling langs de kant van de weg een kleine gele Fiat 500 - voor Martin Buschmann was het een teken: "Waar een Fiat 500 staat, zijn we zeker op de juiste plek".
Feitelijk bevond zich midden in de bergen een autogarage die nog werkte om 18.00 uur "alsof er geen morgen zou zijn", zoals Martin Buschmann het uitdrukte. "De monteur kwam uit zijn werkplaats en stak een sigaret op. Ik deed hetzelfde. Zo stonden we samen rokend en vroeg hij wat mijn probleem was." Martin Buschmann toonde de monteur het voorwiel, vervolgens reed 'Luigi' de werkplaats in en kreeg een eerste diagnose: de draagarmen waren kapot, het gaspedaal moest worden gelast en het bladveer en het rechter wielager moesten absoluut worden vervangen. "Geen wonder met de wegen hier", dacht Martin Buschmann. "Napels heeft ons eigenlijk al de genadeklap gegeven. Slechtere wegen zijn er niet in heel Italië."
Gelukkig gaf de monteur de reizigers hoop: hij zou de reserveonderdelen de volgende dag krijgen en 'Luigi' zou heelhuids de berg afkomen. "Ik moest gewoon voorzichtig zijn bij het afdalen en weer omhoog gaan, en überhaupt - vanwege het verkeer hier in Italië", zei Martin Buschmann. "Ik zou de passagier het beste thuis kunnen laten. Een zwaar gewicht aan de rechterkant is niet bevorderlijk voor het voorwiel. De adviezen waren goed bedoeld."
Met Duitse stiptheid stonden Martin Buschmann en 'Luigi' de volgende dag klaar voor de afgesproken afspraak voor de werkplaats, alleen Mario, de monteur, kwam met enige vertraging en een brandende sigaret, omdat hij met een vriend van een cappuccino had genoten van het mooie weer en het uitzicht op zee: "Dolce Vita, gewoon!" Helaas bleek dat de nieuwe draagarm niet paste, maar dat weerhield Mario niet: "Wat niet past, wordt passend gemaakt".
"En Mario adviseerde me om de oude draagarm vooral niet weg te gooien. Die had het nu meer dan 50 jaar volgehouden en het nieuwe materiaal zou waarschijnlijk maar tien jaar meegaan. Met het oog op het feit dat ik Luigi tot het einde van zijn leven wil behouden, begreep ik deze redenering natuurlijk meteen!"
Hoe archaïsch zijn werkwijze tot nu toe ook was, bij de uitlijning na het installeren van de nieuwe draagarm, volgens Martin Buschmann, werd gebruik gemaakt van de modernste computertechnologie: "Op de computer ging het om tienden achter de komma, die hij instelde door te schudden en aan alle vier de wielen te schroeven. Voor mij leek alles groen op het scherm. Groen is toch prima? In de hoop dat het uurtarief hier in de bergen niet zo hoog is, liet ik hem doorgaan. Het maakt niet uit, het belangrijkste is dat Luigi vandaag nog klaar is." Uiteindelijk was het dan gelukt: "Op het scherm was het groener dan groen. Alle banden waren weer gemonteerd. Laten we gaan, de volgende pizza wacht op ons!"
Martin Buschmann moest echter zijn opkomende hongergevoel onderdrukken, want het gaspedaal was nog niet gerepareerd. Mario maakte zich zorgen dat lassen moeilijk zou zijn vanwege het tapijt, omdat dit vlam kon vatten. "Voor mij het mooiste beeld van de avond", zei Martin Buschmann daarover: "Mario, met een sigaret in zijn mond, lag met de lasapparatuur voorin in de voetruimte van Luigi en het rookt, stinkt, en lichte vlammen likken constant naar hem toe. Uit eigen ervaring wist ik dat ergens in de buurt ook de brandstofleiding loopt. Nadat Mario de vlammen in de voetruimte met een doek had gedoofd, zei hij dat hij eindelijk klaar was. Wat hij me eerder niet wilde vertellen: Het tapijt maakte hem geen zorgen, maar wel de daar lopende brandstofleiding." Dat wilde hij liever pas toegeven nadat het werk succesvol was afgerond.
"Blij dat we deze bezoek aan de werkplaats hebben overleefd, drukte ik hem 100 euro in de hand", vertelde Martin Buschmann. "Luigi werd van de hefbrug gehaald en we gingen met hoge snelheid de bergwegen af. Het stuurgedrag was als nieuw." In de snelheidsroes merkte hij echter op dat 'Luigi' binnenkort ook nieuwe remmen nodig zou kunnen hebben. "Maar dat wordt dan opgelost via de vertrouwde reserveonderdelendealer. In Italië is de claxon hoe dan ook belangrijker dan de rem: wie remt, verliest! De pizza wacht op ons".
Deel 7 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Luigi moet naar huis, maar eerst naar de werkplaats
"Zoals bijna voor of na elke van onze reizen moet Luigi naar mijn vertrouwde werkplaats", vertelde Martin Buschmann ons. "Iedereen van jullie die een Cinquecento bezit, weet dat: er is altijd wel iets. Gisteren was alles nog in orde, vandaag niet meer." Ondertussen is 'Luigi', de kleine Fiat 500 van Martin Buschmann, op zijn lange terugreis naar zijn huis op Sicilië vanuit Freiburg, waar 'Luigi' de familie Buschmann al begeleidde als gezinsauto in de kindertijd, behoorlijk ver gekomen: via het Comomeer ging het door Milaan, Toscane, Rome, Napels en langs de Amalfikust, voordat een krom voorwiel leidde tot een gedwongen stop in een Italiaanse werkplaats. Daar moest, als "eerste hulp", een dwarsbalk rechtgetrokken en het gaspedaal gelast worden, zodat Martin Buschmann en zijn metgezel en collega-fotograaf Gereon Roemer tenminste dit gedeelte van hun zeer persoonlijke roadmovie terug naar hun eigen (Italiaanse) oorsprong konden voltooien. Maar Mario, de lokale monteur, gaf Martin Buschmann meer "huiswerk" mee voor wanneer hij terugkwam in Duitsland: Ook de tweede dwarsbalk, de remmen, het voorste rechterwielager, het bladveer, de voorste schokdempers en de voorste banden moeten worden vervangen, maar Mario zou daar geen tijd voor hebben, volgens hem. "Met deze laconieke zin stuurde hij ons destijds weer de Italiaanse wegen op", vertelde Martin Buschmann ons later.
Voorafgaand aan het volgende deel door Calabrië was het dus nodig om aan de lijst van Mario te werken. "De bijbehorende onderdelen moesten worden besteld bij de vertrouwde reserveonderdelendealer om ze vervolgens te laten installeren door de beste 'monteur ter wereld'", zei Martin Buschmann en voegde eraan toe: "Nu, nu onze reis langzaam ten einde loopt, is het tijd om deze twee partners eens bij naam te noemen. Zonder hen zou onze roadtrip niet mogelijk zijn.
Sinds het laatste millennium houd ik me bezig met deze kleine auto's. Het is mijn grote hobby. Ik heb de onderdelen altijd besteld bij het bedrijf Axel Gerstl. Het bedrijf is me tot op de dag van vandaag sympathiek gebleven. De levering van reserveonderdelen gebeurt altijd just in time. De prijzen zijn marktgericht en correct. Ik denk dat er niet over de prijzen van reserveonderdelen voor onze Kleintjes hoeft te worden gediscussieerd. Goedkoper kan niet! En wat me nog blijer maakt, is dat ik het bedrijf als sponsor voor het Luigi-project heb kunnen winnen. Bedankt aan het team van Axel Gerstl, zonder jullie zou het project om Luigi naar huis te brengen niet mogelijk zijn!"
Maar reserveonderdelen moeten niet alleen worden geleverd, maar ook worden geïnstalleerd, vooral bij een klassieke auto die constant in gebruik is. "Dat doet Ahmed Barbiche, sinds de eerste dag van de restauratie van Luigi", zei Martin Buschmann en beschreef: "Ahmed is automonteur. Ik lieg niet als ik zeg: Ahmed heeft inmiddels zoveel ervaring met het diagnosticeren en repareren van de Fiat 500 als bijna geen enkele andere monteur in Duitsland. Veel van deze kleine knuffelballen zijn door zijn handen gegaan. Aan Luigi kent hij inmiddels elk schroefje. Hoe vaak heb ik hem al vanaf de weg gebeld: 'Ahmed, Luigi heeft een probleem!' Dan geeft hij me telefonisch instructies over wat ik moet doen om het probleem op te lossen. Een paar dagen voor de start van onze nieuwe tour vindt hij altijd tijd voor Luigi en installeert de nieuwe onderdelen zodat we veilig op onze bestemming aankomen. Dat gebeurde ook deze keer."
Martin Buschmann en Ahmed Barbiche
In slechts een uur in de werkplaats verving Ahmed vakkundig de bladveren en schokdempers, controleerde alle vloeistoffen en smeerde de stoffige draagarmen opnieuw.
"Luigi stond er weer goed bij. Een ongebruikelijk gezicht dat Luigi zoveel ruimte had tussen de spatborden en de voorwielen. Beste Gereon, je kunt gerust weer plaatsnemen op de bijrijdersstoel!"
Met nieuwe bladveren en schokdempers begonnen 'Luigi', Martin Buschmann en Gereon Roemer aan het volgende deel van hun tour. Maar Martin Buschmann realiseerde zich dat hij helemaal vergeten was Ahmed te vertellen dat ook de remmen en het wielager gerepareerd moesten worden. "Maakt niet uit, we hebben het allemaal overleefd," merkte Martin Buschmann tevreden op, hoewel hij moest constateren: "Maar nauwelijks terug van deze tour meldde het wielager zich bij de ingang van Konstanz met geluiden. Het is nu tijd om het te vervangen. Het werk aan de Cinquecento stopt nooit. Er komt vast weer een lijst voor onze volgende reis!"
Deel 8 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Luigi moet naar huis, maar eerst weer naar de werkplaats
De kleine Fiat 500 van Martin Buschmann, 'Luigi', is inmiddels ver gekomen op zijn lange reis van Freiburg terug naar Catania, Sicilië, waar 'Luigi' de familie Buschmann al begeleidde in de kindertijd van Martin Buschmann als gezinsauto. Het ging langs het Comomeer, Milaan, Toscane, Rome, Napels en de Amalfikust tot aan de zuidpunt van het Italiaanse vasteland. Nu staat 'Luigi' de laatste grote etappe te wachten.
"Deze keer gaan we via Apulië naar Sicilië", vertelde Martin Buschmann ons over zijn plan. "Luigi, de oude strijder, heeft tot nu toe alle etappes doorstaan. We zullen meer dan 10.000 km hebben afgelegd op de Italiaanse wegen tegen het einde van onze tour." Dus om 'Luigi' klaar te maken voor de grote finale van zijn avontuur, stond er nog een bezoek aan de werkplaats op het programma: nieuwe remblokken en trommels moesten worden gemonteerd, de schroefdraad van een carburateurschroef moest worden gerepareerd en de voorwiellagers en draagarmen moesten worden vervangen. Bovendien had de stuurinrichting te veel speling. "De lijst met reserveonderdelen werd steeds langer," beschreef Martin Buschmann. "Zo gezegd, zo gedaan: nieuwe onderdelen erin, smeren en vetten - kortom, een welnessprogramma voor de kleine auto."
Zijn werkplaatsafspraak was een dag voor vertrek, dus er mocht niets misgaan. "De reserveonderdelen werden supersnel geleverd," zei Martin Buschmann.
Maar Ahmed, zijn betrouwbare monteur, keek hem na het uitpakken van de onderdelen met droevige ogen aan en vroeg: "Waar zijn de vier nieuwe wielremcilinders?" "Verdorie!", dacht Martin Buschmann, omdat hij vergeten was deze te bestellen. Hij vreesde al voor het einde van de geplande tour nog voordat deze begon, omdat Ahmed het essentieel vond om bij onderhoud aan het remsysteem de wielremcilinders altijd te vervangen door nieuwe, omdat de rubberen lip vaak lek is. Dit zou op zijn beurt lucht in het remsysteem laten komen en de juiste rempedaaldruk niet mogelijk maken. "In het ergste geval verlies je remvloeistof, wat betekent dat het remsysteem volledig uitvalt", zei Martin Buschmann. "Dat willen we tijdens de reis liever niet meemaken!"
Een odyssee door Freiburg begon met als doel passende wielremcilinders te vinden, wat resulteerde in een halve dag verlies. Maar uiteindelijk had Martin Buschmann bij een autodealer geluk tegen een trotse prijs van EUR 30,00 per stuk. "Vergelijk de prijs eens bij Axel Gerstl van EUR 6,90 - en het probleem was nog steeds niet voor 100% opgelost", constateerde hij teleurgesteld. "Zoals al vermoed, waren precies de versleten wielremcilinders het probleem van Luigi. Nu was goed advies duur, en op dat moment was het me duidelijk dat de dag nog lang zou worden. We hadden twee werkende wielremcilinders nodig."
Ahmed bracht uitkomst - volgens Martin Buschmann de beste Fiat 500-monteur en een "man van de actie met altijd goede ideeën". Snel werden bij een andere 500 de benodigde wielremcilinders gedemonteerd en in 'Luigi' geïnstalleerd. Tot diep in de nacht werkten Ahmed en Martin Buschmann aan de kleine Fiat 500, eerst in de werkplaats en later bij Martin Buschmann thuis in de garage.
"Om 23.00 uur kwam mijn vrouw naar beneden en vroeg of ze ons eerste hotel moest annuleren", vertelde Martin Buschmann. "Op dat moment dacht niemand meer aan vertrek de volgende dag, behalve Ahmed!" Maar om half één kort na middernacht was het eindelijk gelukt: "Eenmaal gedemonteerd en opnieuw geïnstalleerd bij Luigi. Remmen ontlucht. De pedaaldruk was er, dus het hele remsysteem is vervangen. De nieuwe stuurinrichting is geïnstalleerd. Het wielager is vervangen. De fuseepoten zijn vers gesmeerd. Luigi heeft ook nog twee nieuwe bougies gekregen. JUCHEEEE!!!"
'Luigi' was nu klaar voor zijn laatste grote etappe door Italië, het hotel hoefde niet te worden geannuleerd en de volgende ochtend vertrokken ze zoals gepland. "Een groot dankjewel aan mijn betrouwbare onderdelenleverancier en aan Ahmed voor zijn improvisatievermogen tot in de late uurtjes! Zonder jullie waren we thuisgebleven!"
Ondertussen zijn 'Luigi' en Martin Buschmann weer veilig in Duitsland aangekomen. "Luigi heeft de laatste etappe goed doorstaan en alle avonturen overleefd." Nu ligt hij in welverdiende winterrust en mag hij herstellen van de ontberingen. En wat de kleine 500 tijdens het laatste traject allemaal heeft meegemaakt, zal Martin Buschmann binnenkort in een van de volgende nieuwsbrieven van Axel Gerstl vertellen!
Deel 9 van de reis van Duitsland naar Sicilië - Luigi moet naar huis - aankomst op Sicilië
Het heeft lang geduurd, maar nu is het zover: "Luigi", de kleine Fiat 500 F uit 1967, is weer terug thuis in zijn oude thuisland Sicilië! Tijdens zijn lange reis hebben hij en zijn menselijke metgezellen, het fotografenduo Martin Buschmann en Gereon Roemer, veel meegemaakt. Maar de aankomst op het Zuid-Italiaanse eiland zou als een groots einde nog alles overtreffen!
150 kleine Fiat 500's
Martin Buschmann had voor dit laatste deel van de reis als chauffeur van de dappere 500 een heel bijzondere wens: "Het zou geweldig zijn om op Sicilië met andere Fiat 500-oldtimers een grote ronde te rijden, toeterend en met veel ophef door de straten van Catania te gaan!" Helaas ontbraken hem de contacten met de lokale Fiat 500-scene. "Gelukkig is er Axel Gerstl", zei hij. "Dit bedrijf is mijn nummer 1 bij het bestellen van onderdelen sinds de eerste dag met Luigi. Tijdens een van de vele telefoontjes voor een bestelling vertelde ik over onze aankomst op Sicilië. Aan de andere kant van de telefoonlijn hoorde ik enthousiasme over mijn wens om ook Fiat 500-rijders in Catania te ontmoeten." Omdat het bedrijf Axel Gerstl al enige tijd bevriend is met de afdeling Catania van de Fiat 500 Club Italia, was het geen groot probleem om het contact tot stand te brengen. "Wat een gelukkig toeval!", zei Martin Buschmann opgetogen. "Het duurde niet lang of ik kreeg het telefoonnummer van Davide Cappadonna. Hij leidt daar de Fiat 500 Club en schrijft trouwens ook regelmatig verslagen over de kleine auto's in de nieuwsbrief van Axel Gerstl. Het was duidelijk dat de man van het vak was! En hij was ook nog vriendelijk, zoals bleek uit het eerste telefoontje. Zoals altijd in Italië, was dat allemaal geen probleem. We moesten gewoon contact opnemen als we op Sicilië zouden aankomen." Martin Buschmann, een echte Duitser, had het liefst meteen een afspraak gemaakt - maar Davide wilde zich niet vastpinnen tijdens het telefoongesprek. Een WhatsApp-bericht een paar uur voor aankomst zou volstaan, zei hij alleen maar. "Met de troef in handen dat we vrienden van de Duitse vrienden waren, was ik ervan overtuigd dat onze afspraak zou werken", zei Martin Buschmann optimistisch. "Veel dingen tijdens onze reis werkten niet. Het zou nu zo mooi zijn als deze laatste wens in vervulling zou gaan!"
Maar toen "Luigi" en het team Buschmann/Roemer de veerboot naar Sicilië hadden verlaten en Martin Buschmann Davides nummer belde, ging het over en ging er niemand op. "Dat ken ik eigenlijk niet van de Italianen. Normaal is het altijd bezet!", verbaasde Martin Buschmann zich. Hij raakte in paniek, want Italianen geven hun telefoon zelden uit handen en het tijdsbestek voor een ontmoeting met de Fiat 500-enthousiastelingen ter plaatse was beperkt. Immers, de Etna en het geboortehuis van Martin Buschmann moesten ook bezocht worden en een foto met "Luigi" op het Domplein stond ook op de to-do-lijst. "Als tijdsbestek hadden we eigenlijk alleen zondag om de Raduno te doen." Maar toen Martin Buschmann naar de datum op zijn telefoon keek, klaarde alles op, want het was precies lunchtijd. Uiteindelijk belde Davide om 16.00 uur terug, terwijl "Luigi" zich net door de bergwegen van Taormina worstelde. "Constant schakelen met tussengas en dubbele koppeling vanwege de niet-gesynchroniseerde versnellingsbak van Luigi en tegelijkertijd telefoneren? Geen probleem!", merkte Martin Buschmann met een lichte ironie op. "Na de vele kilometers op de wegen van Italië is dit een van mijn makkelijkste oefeningen!" Aan de telefoon beloofde Davide het team "Luigi"/Buschmann/Roemer een verrassing, juist voor de "vrije" dag. "Davide stuurde me een locatie waar we elkaar zouden ontmoeten op zondag om 7.30 uur", vertelde Martin Buschmann ons. Het was een tankstation vlak bij de haven van Catania. Maar op de bewuste dag veranderde de ontmoetingsplaats verrassend: "Nieuwe locatie. Een tankstation bijna 10 km buiten Catania. Dat begreep ik nu niet. Buiten de stad? Het plan was toch om door de straten van Catania te rijden!" Martin Buschmann antwoordde Davide dat het dan waarschijnlijk wat langer zou duren voordat hij, Gereon en "Luigi" zouden arriveren. Davide reageerde alleen met een glimlachende emoji met de Italiaanse vlag, wat volgens Martin Buschmann waarschijnlijk betekende: geen probleem! "We ontmoetten hem op de nieuwe locatie samen met zijn clubleden", vertelde hij. "Het was een hartelijk welkom. De clubleden waren enthousiast dat we uit Duitsland waren gekomen. Ze waren net zo trots op hun kleine auto's als wij op Luigi, en ze vertelden ons over hun eigen avonturen met hun "Cinquinos". Natuurlijk kregen we ook allemaal een dubbele espresso - espresso doppio.
Ontmoeting bij het tankstation
Na een uur benzinepraatjes bij het tankstation was het tijd om te vertrekken, hoewel Martin Buschmann nog steeds niets wist van het uiteindelijke doel. Maar Davide raadde hem aan om "Luigi" eerst vol te tanken, omdat er een rit van 100 kilometer voor hem lag. "Davide merkte meteen mijn grote vraagteken in mijn ogen op", zei Martin Buschmann. "Ja, dat was de verrassing! We zouden nu naar Comiso rijden, daar zouden we worden verwelkomd door 150 andere Cinquinos op het grote plein, om vervolgens samen de grote Raduno te rijden. Alle clubs uit Sicilië zouden aanwezig zijn. Wow! Een rit met meer dan 150 andere kleine Fiats, dat overtrof mijn voorstelling en beloofde een enorm plezier te worden!" Helaas voelde "Luigi" zich die ochtend aanvankelijk niet lekker. Martin Buschmann had het gevoel dat de carburateur lucht lekte, wat invloed had op de topsnelheid. "Veel Sicilianen in de club Catania rijden met kleine racemonsters, die ze uitrusten met opgevoerde motoren en brede banden. Hiermee kunnen topsnelheden tot 160 km/u worden bereikt. Ik vroeg Davide om alsjeblieft bij ons te blijven in het konvooi, omdat Luigi bij 80 tot 90 km/u zijn maximum bereikte." Maar Davide stelde Martin Buschmann meteen gerust: "Bij ons in de club laat niemand achter! Hij wees naar zijn Fiat 500 D uit 1964 en verzekerde Martin Buschmann dat hij voorop zou rijden en niet sneller dan 80 km/u zou gaan."
Nadat "Luigi" was volgetankt, werden de motoren gestart en eindelijk ging het van start. Davide fungeerde zoals beloofd als voorloper, de anderen van de club Catania, inclusief "Luigi", volgden hem, waarbij "Luigi" Davides Fiat 500 zelfs zou kunnen inhalen ondanks lichte stijgingen. "Zijn Fiat is gewoon een paar jaar ouder dan Luigi," merkte Martin Buschmann op. Na ongeveer 30 km stopte Davide uiteindelijk aan de kant van de weg, net toen "Luigi" zich herstelde van zijn vermogensverlies. "We stopten midden op de snelweg. Davides Fiat was kapot. Geen vermogen meer!"
Stoppen op de snelweg
Martin Buschmann bedankte zich bij de Heilige Agatha - de beschermheilige van Catania - dat niet "Luigi" het probleem was dat het konvooi tot stilstand bracht. Maar Davides Fiat moest natuurlijk ook absoluut het doel bereiken. "Al snel verzamelden alle chauffeurs zich rond Davides auto en had iedereen een ander idee waar het probleem zou kunnen liggen," zei Martin Buschmann en vervolgde: "Als eerste werd de condensator van de ontsteking vervangen. De motoren werden opnieuw gestart om vervolgens 5 km verder weer te stoppen. Deze keer werd de volledige carburateur vervangen. Ze hadden immers hun reserveonderdelen bij zich. Weer 10 km verder de volgende stop bij een tankstation. Er was eerst weer koffie voor iedereen. Ik dacht bij mezelf: in Comiso wachten al ongeveer een uur 150 Fiats op ons en we hebben nog niet eens de helft van de route gereden!”
Een eerste pechgeval
Een tweede pechgeval
"Luigi" daarentegen presteerde op zijn best, startte telkens weer goed en nam ook gas aan. Om 12 uur bereikte de hele stoet Comiso. "Ondanks de pech hebben we drieënhalf uur gedaan over 100 km, eigenlijk een normale rijtijd voor een Fiat Cinquecento,” zei Martin Buschmann niet zonder trots.
Aankomst in Comiso
Wat er daarna gebeurde, beschreef hij als volgt: "Met luid motorgeluid en veel getoeter werden we verwelkomd. Via de microfoon werden Luigi, Gereon en ik voorgesteld door de burgemeester. Na het parkeren werd ik meteen uit de auto gesleurd en moest ik een selfie maken met de burgemeester. Luigi en de dame zijn nu beste vrienden op Instagram.
Selfie met de burgemeester
En inderdaad, zoals al vermoed, is Luigi nu ere-lid van de Fiat 500 Club Italia. Niet alleen van Sicilië! Nee, van heel Italië! Met tie-wraps werd een bord aan zijn bumper bevestigd dat zijn ere-lidmaatschap en deelname aan de dag van vandaag bevestigde." Vervolgens begon onder het applaus van de vele toeschouwers op het plein de grote rit van de 150 kleine Fiats rond de stad Comiso, die eindigde met de verplichte gezamenlijke maaltijd en feesten.
De maaltijd na de rit
"Pasta, pizza en heel veel liefde hebben we die dag van onze Siciliaanse vrienden gekregen," zei Martin Buschmann blij, en Gereon Roemer legde de enerverende dag vast met een groepsfoto genomen door een drone.
De groepsfoto vanuit de lucht
Zonder grote pech keerde "Luigi" en de andere Fiats van Davide's groep uiteindelijk rond middernacht terug naar Catania en viel het team Buschmann/Roemer gelukzalig in hun bedden. "Wat een dag, wat een ervaring voor Luigi, Gereon en mij!" vat Martin Buschmann zijn indrukken van de grote finale van de lange tour samen. "Dank je, dank je, dank je ... aan Davide Cappadonna en zijn vrienden! Dank aan de Fa. Axel Gerstl, die dit mogelijk heeft gemaakt! Dank aan Luigi dat hij ook deze wilde rit met ons pannen-vrij heeft doorstaan!"
