De bijeenkomst van de Fiat 500 Club Italia in Pistoia op 14 en 15 mei 2022
De bijeenkomst van de Fiat 500 Club Italia in Pistoia - een verslag van onze vertegenwoordiger in Italië, Amsycora
Vrijdag 13 mei, om 20:00 uur op perron 11 van het centraal station van München. Voor degenen die geen Münchenaars zijn of geen Italiaanse Münchenaars, betekent dit niets. Maar voor ons is perron 11 bijna Italië, hier kwamen de gastarbeiders aan met hun met hennepkoorden samengebonden koffers toen in de jaren zestig de economische bloei in Duitsland mensen uit Zuid-Italië (en niet alleen) naar het noorden trok. Ze reisden naar een onzekere toekomst, wie sprak er Duits? Zelfs correct Italiaans, in plaats van het lokale dialect, was al een obstakel. Ik kwam hier ook in 1982 aan, maar voor mij was het anders, ik ben Duits-Italiaans, geen gastarbeider, spreek Duits, ben tolk. Hier begonnen ook de terugreizen van vakantie of om het gezin op te halen. Wie dat weet, voelt het nog steeds.
Hier sta ik nu te wachten op de nachttrein naar Florence, van daaruit ga ik verder naar Pistoia, voor een bijeenkomst van de leden van de Fiat 500 Club Italia, afdeling Pistoia. Massimo Lissa, de verantwoordelijke van de Club Italia, zal me komen ophalen.
Op 14 mei sta ik nu in Pistoia op het overzichtelijke treinstation. Een groep padvinders verzamelt zich in een hoek. Ik ben meer dan een uur te laat. Het duurt niet lang of daar is hij al. "We moeten de decoratie uitladen in het restaurant, de bestelwagen is er al", zegt hij, en dus doe ik meteen mee en sleep bloemen, cadeautassen en andere vreemde dingen die blijkbaar nodig zijn. De eigenaar van het restaurant begroet me schertsend in het Duits, net als de serveerster. Moment: wat gebeurt hier? "Ik had 17 jaar lang een pizzeria in Stuttgart", legt de eigenaar uit. "Het was een mooie tijd", gaat hij verder. "Nu doe ik dit hier." Massimo laat me het stadscentrum zien, hij is trots, terecht, denk ik. Pistoia ligt een beetje in de schaduw van het grotere en bekendere Florence, dat slechts ongeveer 20 km verderop ligt. Het is echter vergelijkbaar, alleen zonder toeristen. Massimo legt me verder uit dat zijn vrouw weigert met hem door de stad te wandelen omdat hij gewoon te vaak stopt, handen schudt en smalltalk maakt. Dat maak ik nu ook mee en kan de stad rustig bekijken. Ik word voorgesteld aan de helft van de gemeenteraad en hoor dat er gemeenteraadsverkiezingen zijn. Of ik de stad leuk vind. "Ja, heel veel." Massimo laat me nog een ruime en schaduwrijke speeltuin zien waar de afdeling van de Fiat 500 Club Italia financieel aan heeft bijgedragen.
Dan heb ik een korte pauze in het hotel en rond het middaguur begint het weer: inschrijving van de deelnemers die op zaterdag zijn gekomen. Het zijn ongeveer 40 auto's met allemaal aardige mensen.
Alberto met zijn blauwe Cinquino, gevolgd door Forrest met zijn brullende 695
Leeftijd beschermt niet tegen passie voor de kleine Fiat
Een prachtige Bianchina met een leuk team
Rood en glanzend, zo moet het zijn
Ik ontmoet bekenden uit Florence. Om 14:30 gaan we allemaal samen de stad in en stellen ons op op het Piazza del Duomo.
We verlaten de parkeerplaats van het hotel
Het lawaai van de ogenschijnlijk onopvallende 500's is oorverdovend, er wordt ook getoeterd alsof de loeiende motoren niet genoeg zijn. Zo'n 695 klinkt behoorlijk zelfverzekerd. Voldoet hier elke uitlaat aan wet en regelgeving? Italianen houden van hun 500, iedereen heeft waarschijnlijk zijn jeugdherinneringen daar. Dus mogen we alles.
Deze bestuurder zou zo uit München kunnen komen
Ringo van de Fiat 500 Club Italia uit Florence
Dit noem ik loyaliteit!
De heren met de Topolino
Het is verrassend om te zien hoeveel jonge mensen van 20-30 jaar een "Cinquino" hebben en er liefdevol voor zorgen. De Cinquecento is een oldtimer ook voor jongeren.
De jonge mensen met hun rode 500
In de namiddag bezoeken we in groepen verdeeld het Museum voor Middeleeuwse Kunst. Daar legt een zeer bekwame en enthousiaste jonge vrouw ons de verbanden uit tussen verschillende kunstvormen in de 12e en 13e eeuw. De "Cinquecentisti" luisteren gehoorzaam. Die uit de bouwsector beoordelen en bespreken tussendoor het metselwerk: "Zoiets bestaat vandaag de dag niet meer."
Door de smalle straatjes van Pistoia
Ingang naar de Piazza del Duomo
De helper die ook Duits spreekt
Daarna gaan we naar Confetteria Corsini, waar - zoals de naam al zegt - de typische confetti worden gemaakt. Ze laten ons de grote, koperen ketels zien, die een beetje lijken op betonmixers. Het proces is waarschijnlijk ingewikkeld, hoewel het uiteindelijk om een suikercoating gaat.
De Confetti-fabriek
In de verkoopruimte van Confetterie Corsini wordt het me duidelijk: de confetti lijken op veel kleurrijke Fiat 500's in een cellofaanzak! Zie bewijsfoto.
Met een vergelijkbaar lawaai verlaten we het centrale plein en gaan we naar het restaurant, waar ik betrokken was bij de decoratie, voor het avondeten.
Ik zit aan tafel met Alessandro Vinotti, vicepresident van de Fiat 500 Club Italia en directeur van de 39e bijeenkomst van Garlenda, Ringo Ducci, Massimo Lissa en Fabio Grosso, respectievelijk verantwoordelijk voor de Fiat 500 Club Italia voor Florence, Pistoia en Zuid-Rome met het Vaticaan.
Zondag keren we terug naar de stad en stellen we ons op op het Piazza del Duomo in het vierkant. Onder het balkon van het stadhuis wordt de tafel voor de registratie opgesteld en het is een drukte van jewelste. Er worden meer dan 150 auto's geregistreerd, het plein is bezet tot aan een open ruimte met 500.
Rij bij de registratie
Sommige gasten, Topolino, Duetto Alfa, Fiat 600 Multipla, Fiat 600 zijn ook aanwezig. De sfeer is uitgelaten, men begroet oude vrienden en bekenden. Op het vrijgemaakte gebied treden rond 11 uur de "Sbandieratori della Compagnia dell'Orso" op.
De Compagnia dell'orso betreedt het plein
In Pistoia, net als in veel andere steden in Toscane, wordt de kunst van vlagzwaaien en -werpen beoefend.
Traditie wordt hier serieus genomen
Nu zijn de vlaggen aan de beurt
De overgebleven uren na het indrukwekkende optreden van de trommelaars en vlaggendragers worden gebruikt voor enkele welkomstspeeches en een "brindisi", oftewel een gezamenlijke toost met Prosecco.
Massimo en Alessandro verwelkomen de gasten
Massimo heeft mijn lege glas gezien
Alessandro, Ringo en Massimo schenken in
Geweldige sfeer hier!
Anders slenteren we tussen de ontelbare 500's door. Ik praat met een echtpaar dat met een Topolino is gekomen. Dan ontdek ik een absolute zeldzaamheid: een pick-up. Eerlijk gezegd had ik hem aanvankelijk voor een moderne variant gehouden, maar Alberto legt me uit dat er slechts 45 stuks van zijn.
Om 12:30 rijden we met het lawaai waar ik aan gewend ben naar het restaurant om te lunchen. Ik word in een Bianchina opgenomen en bewonder de meesterlijke schakelacties met tussengas, soms dubbel, die de bestuurder heel casual doet.
In het restaurant worden dan de prijzen verloot in het kader van een tombola, waaronder de vouchers van Axel Gerstl: Vincenzo Giordano en Alberto Nardo di Maio, die ik nog ken uit Florence en die mij attent maakte op de pick-up, winnen elk 50 euro.
Winnaar Vincenzo Giordano
Winnaar Alberto Nardo di Maio
Daarbovenop komen nog 4 andere vouchers van elk 25 euro. De opbrengst van de tombola wordt geschonken: een deel aan de organisatie MAIC en het andere aan de band van de "Compagnia dell'orso", die de traditionele vlaggenshow heeft opgevoerd. Al met al zijn het al uitgebreide lunches: Aldo en zijn vrouw brengen me om 17:00 uur terug naar het hotel. 's Avonds is er nog een kleine, gezinsvriendelijke pizza-eten. Omdat Massimo uit Caserta komt, ben ik er zeker van dat de pizza zal zijn zoals het hoort. Uiteindelijk zijn we echter allemaal moe en gaan we om 21:30 uur naar huis. Helaas loop ik waarschijnlijk in de trein op de terugweg Covid-19 op en mag ik mijn appartement voorlopig niet verlaten.