Drijfstanglager (met 3 olieboringen), tri-metaal Fiat 500/126/126 BIS/Cinquecento

Drijfstanglager (met 3 olieboringen), tri-metaal:

Explosietekening met accessoires

Een tri-metalen drijfstanglager bestaat uit drie verschillende metalen. Het gebruik van drie metalen in deze lagers kan de duurzaamheid en prestaties helpen verbeteren.

• Fiat 500
• Fiat 126
• Fiat 126 BIS
• Fiat Cinquecento

Het drijfstanglager

De drijfstang, de drijfstangpen en de drijfstang; drie varianten van hetzelfde onderdeel dat in een motor fungeert als het verbindingsstuk tussen de zuiger en de krukas. In het algemeen taalgebruik verwijst men bij het gebruik van de term "drijfstanglager" naar de schalen van staal-brons of staal-aluminium in de voet van de drijfstang, die de drijfstang verbinden met de krukas.

De drijfstanglagers bevinden zich aan beide uiteinden van de drijfstang in de drijfstangoogjes. Men onderscheidt de twee uiteinden in de drijfstangkop en de drijfstangvoet. De drijfstangvoet is het grotere oog van de drijfstang, dat meestal in tweeën is verdeeld en aan de krukas is bevestigd. Het kleinere oog in de drijfstangkop is meestal één geheel; de zuiger is op dit punt verbonden met de drijfstang met behulp van een pen. De verbindingspunten van de drijfstang met de krukas en de zuiger zijn constant in beweging, daarom kunnen deze verbindingen niet stijf zijn. Daarom worden lagers gebruikt: de drijfstanglagers.

In moderne verbrandingsmotoren worden doorgaans glijlagers gebruikt op de verbindingspunten van krukas - drijfstang - zuiger. Vroeger werden ook rollagers en/of naaldlagers geïnstalleerd.

Drijfstanglagers zijn geen klassieke slijtageonderdelen en zijn zo ontworpen dat ze een voertuigleven lang meegaan. Schade aan drijfstanglagers is bijna altijd het gevolg van een tekort aan olie.
Met draaiende motor en een intacte oliecircuit worden de drijfstanglagers van olie voorzien via boringen in de krukas. De drijfstanglagers zijn zo nauwkeurig ontworpen dat er bij gebruik en verwarming kleine spleten ontstaan door de uitzetting van het materiaal, waardoor de olie kan ontsnappen. In de drijfstangvoet wordt olie meegenomen door de wrijving van de beweging, waardoor een oliefilm ontstaat tussen de lagerkap en de krukas. Deze dunne smeerfilm voorkomt dat metaal tegen metaal wrijft, wat aanzienlijke slijtage zou veroorzaken. Door de pure vloeistofwrijving "slijt" eigenlijk alleen de olie, zolang deze in voldoende hoeveelheid en kwaliteit aanwezig is.
Bij de drijfstangkop, bij de verbinding van de zuigerpen, is vloeistofwrijving niet mogelijk vanwege verschillende bewegingen, daarom zijn de lagers anders geconstrueerd.